LITOUWEN
Door: Martin Wilaert
Blijf op de hoogte en volg Martin
23 Juni 2016 | Litouwen, Druskininkai
Na Krakau doorgereisd naar Warschau, vonden we niet veel aan, maar we zien gewoon te veel en nemen niets meer op. Dus op naar Mazurie naar een lekker meer waar we weekje zijn gaan staan.
Op weg er naar toe had Heidi nog een curieuze ervaring: we werden om halftwaalf op een zondagmorgen aangehouden voor…. Ja: een alcoholcontrole. Nou is dat het enige moment waarop wij principieel niet drinken dus Heidi dacht; kom maar op met die pijp, die blaas ik wel even vol. Echter, het was toch wel een groot apparaat en het bescheiden mondje van Heidi leek niet te passen. De agent maakte een opmerking waarvan we dachten dat we die maar beter niet konden begrijpen en hij maakte Heidi duidelijk dat zij er tegenaan moest blazen en niet in haar mond moest nemen.
We vinden een prima camping nabij het stadje Gyzicko. In het stadje hebben Heidi en ik ons lekker laten verwennen bij de kapper. Voor mij was het de tweede keer sinds lange tijd dat ik naar de kapper ging, de eerste keer was in Vietnam. Dit was ook een hele ervaring, want het enige woord dat mijn kappertje sprak was OK? Nou, het was OK, en dat voor maar vier euro. Aangezien zijn woordenschat beperkt was tot OK maakte ik in gebarentaal duidelijk dat ik in Vietnam niet eens een euro betaalde en daar werk ik voor dat bedrag nog – tegen mijn wil – geschoren en tussentijds door een Vietnamese schone gekust. Hij was ook niet om een gebaar verlegen en maakte het universele middelvingergebaar.
Daarna was Heidi bij de buren aan de beurt. Zij betaalde slechts 15 euro en ik vond het uitstekend gedaan. Tijdens het wachten kwam een oude vent binnen (zo rond de 60) en toen hij doorhad dat ik een buitenlander was wilde hij perse met zijn gebalde vuist tegen mijn gebalde vuist stoten. Ik dacht dat alleen Afro-Amerikaanse Bro’s dat deden, maar kennelijk heb ik nu een Poolse Bro. We hebben lekker zitten kletsen in het Frans, hij drie woorden, ik iets meer maar de spraakverwarring was compleet. Uit arenmoede heb ik maar de Poolse namen opgenoemd uit het boek dat ik over Polen aan het lezen was en dat was ook wel weer humor. Vol vreugde hebben we van elkaar afscheid genomen.
In de buurt hebben we nog wat Nazi-sites bezocht: Wolfsschanze – hoofdkwartier van Hitler en waar von Stauffenberg de aanslag op Hitler uitvoerde - een enorm complex dat natuurlijk door de geallieerden behoorlijk in puin is geschoten, en de bunker van Himmler die niet gebombardeerd is, dus redelijk intact was.
En toen gingen we naar Litouwen. De eerste camping die we aandeden was qua plek prima maar de douches waren een kilometer lopen bij de vakantieverblijven en de toiletten bestonden uit drie units die je bij ons op bouwplaatsen vindt. Maar lekker rustig. Dus Minous was in haar element en was binnen niet te houden. Er was een soort betonnen trap die naar de toiletten leidde en die was grof tegen een helling gelegd en tussen het beton en het gras was een smalle tunnel… Dat was voor Minous dus onweerstaanbaar en plotseling merkte Heidi dat Minous in die tunnel verdwenen was en trok aan haar lijntje, maar helaas brak het lijntje en Minous zat in de tunnel met alleen haar halsbandje en een paar meter lijn. We dachten dat we haar nooit meer zouden kunnen terugvinden want we konden nauwelijks in het tunneltje kijken en de lengte was wel vijf meter. We waren eigenlijk ten einde raad want er was niets dat we konden doen. Het enige dat ik kon bedenken was mannen met breekhamers inhuren om de trap te slopen, maar voordat je dat geregeld hebt…. Maar na een kwartiertje kwam mevrouw doodleuk aan de andere kant uit de tunnel gekropen, als of er niets aan de hand was. Op dat moment wilden we haar wel zelf wurgen.
Nu staan we al een paar dagen in Druskinindrai – wie kent het niet? – een luxe SPA resort met brede lanen en uiterst verzorgde bloemen, parken en meertjes, het lijkt meer op een uitgesmeerd dorp in Florida dan op een stad in Litouwen. We hebben genoten van de SPA, het ontbijten op de camping voor prijzen waar je je vrouw echt niet voor wakker kunt maken (E 2,50) en de spotgoedkope diners. Een avond hebben we hem echt geraakt, in zo’n beetje het beste restaurant en we konden de rekening niet hoger krijgen dan 45 euro. Dat eet nog eens lekker weg.
Wat het weer betreft is het niet te bevatten zo goed. Niet zo heet als in Griekenland maar veel beter dan we hadden ingeschat. Een namiddag hebben we een regenbui gedurende 10 minuten gehad zoals we die nog niet eerder hebben meegemaakt. De afstand naar het meer bedroeg zo’n 20 meter, maar het meer konden we niet meer zien, zo hard regende het. Daarna nog een zeer harde wind, maar dat was het tot nu toe.
Morgen gaan we verder noordwaarts.
Op weg er naar toe had Heidi nog een curieuze ervaring: we werden om halftwaalf op een zondagmorgen aangehouden voor…. Ja: een alcoholcontrole. Nou is dat het enige moment waarop wij principieel niet drinken dus Heidi dacht; kom maar op met die pijp, die blaas ik wel even vol. Echter, het was toch wel een groot apparaat en het bescheiden mondje van Heidi leek niet te passen. De agent maakte een opmerking waarvan we dachten dat we die maar beter niet konden begrijpen en hij maakte Heidi duidelijk dat zij er tegenaan moest blazen en niet in haar mond moest nemen.
We vinden een prima camping nabij het stadje Gyzicko. In het stadje hebben Heidi en ik ons lekker laten verwennen bij de kapper. Voor mij was het de tweede keer sinds lange tijd dat ik naar de kapper ging, de eerste keer was in Vietnam. Dit was ook een hele ervaring, want het enige woord dat mijn kappertje sprak was OK? Nou, het was OK, en dat voor maar vier euro. Aangezien zijn woordenschat beperkt was tot OK maakte ik in gebarentaal duidelijk dat ik in Vietnam niet eens een euro betaalde en daar werk ik voor dat bedrag nog – tegen mijn wil – geschoren en tussentijds door een Vietnamese schone gekust. Hij was ook niet om een gebaar verlegen en maakte het universele middelvingergebaar.
Daarna was Heidi bij de buren aan de beurt. Zij betaalde slechts 15 euro en ik vond het uitstekend gedaan. Tijdens het wachten kwam een oude vent binnen (zo rond de 60) en toen hij doorhad dat ik een buitenlander was wilde hij perse met zijn gebalde vuist tegen mijn gebalde vuist stoten. Ik dacht dat alleen Afro-Amerikaanse Bro’s dat deden, maar kennelijk heb ik nu een Poolse Bro. We hebben lekker zitten kletsen in het Frans, hij drie woorden, ik iets meer maar de spraakverwarring was compleet. Uit arenmoede heb ik maar de Poolse namen opgenoemd uit het boek dat ik over Polen aan het lezen was en dat was ook wel weer humor. Vol vreugde hebben we van elkaar afscheid genomen.
In de buurt hebben we nog wat Nazi-sites bezocht: Wolfsschanze – hoofdkwartier van Hitler en waar von Stauffenberg de aanslag op Hitler uitvoerde - een enorm complex dat natuurlijk door de geallieerden behoorlijk in puin is geschoten, en de bunker van Himmler die niet gebombardeerd is, dus redelijk intact was.
En toen gingen we naar Litouwen. De eerste camping die we aandeden was qua plek prima maar de douches waren een kilometer lopen bij de vakantieverblijven en de toiletten bestonden uit drie units die je bij ons op bouwplaatsen vindt. Maar lekker rustig. Dus Minous was in haar element en was binnen niet te houden. Er was een soort betonnen trap die naar de toiletten leidde en die was grof tegen een helling gelegd en tussen het beton en het gras was een smalle tunnel… Dat was voor Minous dus onweerstaanbaar en plotseling merkte Heidi dat Minous in die tunnel verdwenen was en trok aan haar lijntje, maar helaas brak het lijntje en Minous zat in de tunnel met alleen haar halsbandje en een paar meter lijn. We dachten dat we haar nooit meer zouden kunnen terugvinden want we konden nauwelijks in het tunneltje kijken en de lengte was wel vijf meter. We waren eigenlijk ten einde raad want er was niets dat we konden doen. Het enige dat ik kon bedenken was mannen met breekhamers inhuren om de trap te slopen, maar voordat je dat geregeld hebt…. Maar na een kwartiertje kwam mevrouw doodleuk aan de andere kant uit de tunnel gekropen, als of er niets aan de hand was. Op dat moment wilden we haar wel zelf wurgen.
Nu staan we al een paar dagen in Druskinindrai – wie kent het niet? – een luxe SPA resort met brede lanen en uiterst verzorgde bloemen, parken en meertjes, het lijkt meer op een uitgesmeerd dorp in Florida dan op een stad in Litouwen. We hebben genoten van de SPA, het ontbijten op de camping voor prijzen waar je je vrouw echt niet voor wakker kunt maken (E 2,50) en de spotgoedkope diners. Een avond hebben we hem echt geraakt, in zo’n beetje het beste restaurant en we konden de rekening niet hoger krijgen dan 45 euro. Dat eet nog eens lekker weg.
Wat het weer betreft is het niet te bevatten zo goed. Niet zo heet als in Griekenland maar veel beter dan we hadden ingeschat. Een namiddag hebben we een regenbui gedurende 10 minuten gehad zoals we die nog niet eerder hebben meegemaakt. De afstand naar het meer bedroeg zo’n 20 meter, maar het meer konden we niet meer zien, zo hard regende het. Daarna nog een zeer harde wind, maar dat was het tot nu toe.
Morgen gaan we verder noordwaarts.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
