IONION BEACH

Bijna drie weken weg!

Reis is prima verlopen, hebben Trieste in drie dagen rijden bereikt. Nabij Trieste hebben we een dag besteed aan het zoeken naar een mogelijkheid om bij terugkomst (medio november) rond middernacht ergens een slaapplek te vinden. Dat viel niet mee; campings zijn hier niet meer open en bij hotels kun je ook niet om die tijd terecht. Het is opvallend hoeveel campers er zomaar ergens geparkeerd staan en die staan er dagen. Dat is natuurlijk ook een mogelijkheid, toch doen we dat liever niet. Maar we hebben toestemming om na het ontschepen op het haventerrein te overnachten tot de ochtend en anders moeten we gewoon doorrijden totdat we in de morgen een camping in Oostenrijk vinden. Maar dat zien we dan wel weer.

Bootreis is rustig verlopen. Je moet echter wel flexibel zijn, want de vertrek- en aankomsttijden zijn streefwaarden waarbij de gemiddelde Italiaan en Griek met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet dat die nooit gehaald gaan worden. Dus we kwamen drie uur later in Patras aan. Het leukste van de reis was het avondeten in het restaurant. Dat is toch wel weer een belevenis met het uitzicht over het water.
De rit naar de camping (80 km) was weer een feest van herkenning; niets verandert hier, alles blijft hetzelfde. Dat is het leuke van Griekenland.

Dat gold overigens niet voor de camping, door een broedertwist (hoorden we), is er een geheel nieuw zwembad en snackgebeuren gebouwd en dat binnen een jaar. En het ziet er fantastisch uit, het heeft een welhaast Balinese uitstraling met strooien parasols en houten ligbedden. De camping is redelijk gevuld, maar zowel op het strand als in het zwembad is er plaats genoeg. Dus we hoeven niet om zes uur op om de handdoeken vast op de ligstoelen te leggen.

We werden bij aankomst wel onaangenaam getroffen door een flinke regenbui (hadden we nog nooit meegemaakt) en veel muggen (ook niet meegemaakt). Maar de zomer is hier redelijk nat – voor Griekse begrippen – verlopen. Vandaar. Maar na die regenbui is het weer prachtig weer tot nu toe. Overdag zo’n 26 graden en ’s nachts zakt het dan tot zo’n 14 graden, dus slapen is geen probleem. ’s Avonds kun je nog wel buiten zitten, maar je moet wel een T-shirt aantrekken.

Verder hebben we alleen maar afwisselend bij het zwembad en het strand gelegen en zijn we bezig met het doorworstelen van de meegebrachte stapel boeken. Het spannendste wat Heidi gedaan heeft is naar de kapper gaan. Dat is hier veel goedkoper en het moet toch uit de lengte of de breedte komen. Ik was boodschappen gaan doen en was net bezig aan mijn welverdiende kop Griekse koffie op het terras te nippen toen de eeneiige tweelingzuster van Conny Froboess me aansprak. Na de eerste schok bleek het mijn bloedeigen vrouwtje te zijn met een kapsel die zij ook had toen ze net 18 was.

Een ander hoogtepunt was de “Oldies Party”. Uiteraard was er eten en drank, maar helaas geen lekkere vrouwtjes. Wel een uiterst appetijtelijk manlijk hapje: een mister Griekenland uit 2013. Deze (griezel) nummer 1 op de manlijke bangalijst wist de aanwezige dames beslist te amuseren.

Triest is wel de immer durende malaise in Griekenland. We mogen ons zo langzamerhand ervaringsdeskundigen noemen. En het wordt maar niet beter; sterker, er zijn nu nog meer winkels gesloten. De Grieken kunnen nog steeds maar een zeer beperkt bedrag uit de geldautomaat halen. Zo mogelijk nog triester is dat b.v. een bibliotheek die met Europees geld is gebouwd in een naburig stadje en er perfect volgens de regels uitziet, gewoonweg staat te verkommeren. Alles is er, de boekenkasten, de boeken liggen ergens op de grond en verder is er niemand aanwezig, alles is gesloten. Gewoon weggegooid geld. Het bord – dat er altijd moet staan ingeval van Europese steun - houdt het op anderhalf miljoen euro. Goeie vraag is of er in dit dorp zo’n behoefte was aan een splinternieuwe bibliotheek; kennelijk niet.